"Inheritance" and "In Shadow"
— Binem Heller, translated by Emily Mazza, published on April 05, 2022.
Warsaw-born Yiddish poet Binem Heller wrote the poems “Inheritance” and “In Shadow” in 1943, after he was forced to flee to what was then the capital of the Soviet republic of Kazakhstan, Alma-Ata.
“Inheritance” addresses a child, who represents the generation of Jews who either survived the Holocaust as children or were born shortly afterward. The emotional underpinnings of anger and pain from the first poem continue in “In Shadow,” where Heller describes his helplessness at being so far from Warsaw and family during the war. This piece also digs deeply into his own personal grief—many of his immediate family members were murdered in death camps—and the overall magnitude of the loss of Jewish life during the Holocaust.
The rawness of his poetry allows him to explore his complex emotions of anger, guilt, helplessness, and vengeance.
—Emily Mazza
Inheritance
1943, Alma-Ata
I will not leave my heirs all that I have inherited.
Only one thing: my hatred, my painful hatred,
Which rushes from my heart to my eyes in a wave of blood,
Which is the only thing that has power over my mind,
Which has stained all colors black;
My hatred, which needs no language and no explanation,
And awakens at the mere mention of a German.
With a shiver, I will protect it and say,
“You, my child, should carry this for eternity.”
Through you, my vengeance will go on, undulled,
And walk faithfully in the footprints of murder.
You should carry out the punishment of Sodom
And burn down every murderer where they stand.
Your blood, G–d forbid, should never mix with his.
To his hunger, you shall offer him thirst.
A stone—when he begs you for a pillow.
And speak to him—as if you were interrogating him—
And beware of being caught within his shadow
And beware of being corrupted by his breath.
ירושה
אלמא-אטא, 1943
נישט אַלץ, וואָס געירשנט – כ׳וועל לאָזן ירושה.
נאָר איין זאַך: מיין שנאה, מיין פיינפולע שנאה,
וואָס יאָגט אָן אין אויגן מיט א בלוט-שטראָם פון האַרץ,
וואָס איינע בלויז זי איז איצט שולט אין זינען,
וואָס האָט אַלע פאַרבן פאַרגאָסן מיט שוואַרץ;
מיין שנאה, וואָס דאַרף נישט קיין שפראַך און קיין טייטש
און רייסט אויף ביים בלויזן דערמאָנען: א דייטש –
דאָס וועל איך מיט ציטער פאַרהיטן און זאָגן:
– דאָס זאָלסט, מיין קינד, צו דער אייביקייט טראָגן.
דורך דיר זאָל אַוועק, נישט געשטילט, מיין נקמה
און גיין, א געטרייע, אויף שפורן פון מאָרד.
זאָלסט טראָגן א סדומישע שטראָף אויף די סדומער
און ברען אונטער יעדן רוצח דאָס אָרט.
דיין בלוט זאָלסט, הלילה, מיט זיינעם נישט מישן.
צום הונגער זאָלסט אים דערלאנגען דעם דאָרשט.
א שטיין – ווען ער וועט ביי דיר בעטן א קישן.
און רעדסט צו אים – ווי דו וואָלסט אים געפאָרשט–
און היט זיך צו שטעלן אין גבול פון זיין שאָטן,
און היט זיך מטמא צו זיין מיט זיין אָטעם.
In Shadow
1943, Alma-Ata
In shadow, my mother, my brother, my sister—
The muzzle of a gun, raised hands.
Of all losses, the greatest loss—
A tribe, a generation ravaged to the roots.
Did I part from rhyme in vain?
Did I stay silent an entire year in vain?
A kaddish may be enough for a mother;
Can it console an annihilated generation?
Until now, the world only saw the nape of my neck—
I shielded my gaze out of fear and shame.
Now I turn around stubbornly and look to avenge
That which in blood has been lost for all time.
The fire that pursued me through countless lands,
Cutting across fields with the front lines,
Now turns its face westward—
My home draws ever closer, the destruction draws near.
I go to meet it! —In the joy of pursuit,
In the smoke of occupied villages and cities—
Now, I return from the Russian Volga—
In the smoke from attacks, to Warsaw I march!
אין שאָטן
אלמא-אטא, 1943
אין שאָטן – מיין ברודער, מיין מאַמע, מיין שוועסטער –
צעעפנטע מיילער, פארהויבענע הענט.
פון אומגליקן אלע – דאָס אומגליק דאָסגרעסטע –
אַ שבת, א דור ביזן וואָרצל פאַרלענדט.
צי האָב איך אומזיסט דען געשיידט זיך מיט גראַמען?
צי האָב איך אומזיסט דען געשוויגן א יאָר?
אַ קדיש גענוג קאָן נאָך זיין פאַר א מאַמען,
נאָר ווי גיט מען טרייסט א פאַרטיליקטן דור?
די ערד האָט ביז איצטער געזען בלויז מיין נאַקן –
דעם בליק כ׳האָב באהאלטן פאר חרפה און שרעק.
איצט קער איך פאַרעקשנט זיך אום און מתקן
כ׳בין דאָס, וואָס אין בלוט איז אויף אייביק אַוועק.
דאָס פייער, וואָס האָט מיך געיאָגט איבער לענדער,
צעשניטן די פעלדער מיט פּאַסן פון פראָנט,
האָט איצטער אויף מערב זייו פנים געווענדעט –
מיין היים ווערט אַלץ נענטער, דער חורבן ווערט נאָנט.
איך גיי אים אַנטקעגן! – אין פרייד פון פערפאָלגן,
אין רויך פון פאַרנומענע דערפער און שטעט –
איך גיי איצט צוריק פון דער רוסישער וואָלגע –
אין וואָלקן פון אָנגריף צו וואַרשע איך טרעט!
Emily Mazza, 2021–22 Phyllis Pasker Fellow at the Yiddish Book Center, graduated from Smith College in 2018 with a degree in history and Jewish studies and began her study of Yiddish language at the Yiddish Book Center. Since then she has taught as a Fulbright fellow in Lithuania and completed her MA in comparative history with a specialization in Jewish studies and archives at Central European University. She is interested in Yiddish culture and language and Jewish history, archives, and museums, and she plans on working in education.